Είναι μερικές φορές που κάποια ωραία πράγματα ενώ είναι δίπλα μας δεν τους δίνουμε σημασία γιατί δεν τα έχουμε προσέξει ή γιατί δεν τα γνωρίζουμε.

Άλλες φορές πάλι μπορεί να είναι μακριά μας αλλά δεν υπάρχει κάποιος να μας παρακινήσει να τα νιώσουμε κοντά μας.

Όπως και να έχει το πράγμα η στήλη αυτή έχει σαν σκοπό να μοιραστεί οινικές & γευστικές αποδράσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Πιστεύω να μπορέσω να σας μεταδώσω λίγη από την μαγεία που έχω ζήσει  τα τελευταία 20 χρόνια κάνοντας οινοτουρισμό σε όλο τον κόσμο

και γιατί όχι, κάποια στιγμή να συνταξιδέψουμε, αφού μαζί με το  Nistikoarkoudi.gr θα δημιουργήσουμε για σας μοναδικές εκδρομές οινογνωσίας και γευσιγνωσίας.

Πάμε λοιπόν !!!

ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΣΤΑ ΠΕΡΙΧΩΡΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΔΙΑΚΟΠΤΟΥ

Παρασκευή

Το Διακοπτό είναι γνωστό για δύο λόγους. Μα φυσικά μιλάω για τον περίφημο οδοντωτό σιδηρόδρομο και για τον μεγάλο μας ηθοποιό, τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο που καταγόταν από κει. Αυτό που δεν γνωρίζει ο πολύς κόσμος είναι οι δυνατότητες και η φυσική ομορφιά που προσφέρει στον ταξιδιώτη η συγκεκριμένη περιοχή. Ακολουθήστε με λοιπόν και θα δείτε πως  πέρασα πριν από λίγο καιρό ένα καταπληκτικό weekend.

Προγραμματίζοντας το συγκεκριμένο ταξίδι είχαμε κάνει κράτηση στο ξενοδοχείο «Σημαντρον» ένα μήνα πριν. Το συγκεκριμένο κατάλυμα πρωταγωνιστεί στην ευρύτερη περιοχή όχι μόνο λόγω κάλλους αλλά και λόγω των εξαιρετικών υπηρεσιών υψηλού επιπέδου που προσφέρει στον επισκέπτη.

Έτσι ξεκινήσαμε στις 13:30 από την Αθήνα για να μην βρούμε μεγάλη κίνηση στον δρόμο και σε μία ώρα περίπου είχαμε περάσει τον Ισθμό της Κορίνθου.   Ακολουθήσαμε την νέα εθνική μέχρι το ύψος της Αρχαία Κορίνθου και μετά συνεχίσαμε στην παλιά εθνική οδό, περάσαμε τα γραφικά χωριουδάκια Λέχαιο, Περιγιάλι, Άσσο και φτάσαμε στο Βραχάτι. Προορισμός μας ήταν το εστιατόριο «ΛΟΥΞ».

Στην είσοδο του καταλαβαίνεις ότι κάτι διαφορετικό συμβαίνει και πώς να μην γίνετε αυτό αφού στην ομάδα του μαγαζιού συνυπάρχουν τρεις  γενιές;

Αρχηγός είναι η ακούραστη γιαγιά η κα Τούλα, η κα Αγγελική, ο Γρηγόρης φυσικά και όλα τα υπόλοιπα μέλη που είναι της οικογένειας.

Όπως καταλαβαίνετε μια τέτοια ομάδα δεν χάνει με τίποτα.

Οι πρώτες ύλες είναι όλες δικής τους παραγωγής και χειροποίητες.

Στο εστιατόριο «ΛΟΥΞ» μπορείς να δεις από τον Ιάπωνα πρέσβη μέχρι τον ντόπιο αγρότη αλλά η αυθεντική  και αγνή γεύση δεν έχει ούτε εθνικότητα, ούτε διακρίση και αυτό στο «ΛΟΥΞ» όχι μόνο το βλέπεις αλλά το καταλαβαίνεις κιόλας.

Πεινασμένοι από το ταξίδι παραγγείλαμε με τον γνωστό ελληνικό τρόπο. Δύο άτομα φαγητό για τέσσερα.

Σαλατικά και σουπιά σχάρας η γυναίκα μου, μανιτάρια πλευρώτους και μαρινάτα μπαρμπουνάκια εγώ. Εννοείτε ότι παραγγείλαμε και χταπόδι στα κάρβουνα καθώς και κατίκι δομοκού.

Ότι πιάτο μας ήρθε ήταν το ένα καλύτερο από το άλλο. Τα δε μπαρμπούνια ήταν απίστευτα. Στο “Λουξ” πράγματι τα ψάρια… μιλάνε.

Συνοδέψαμε το φαγητό μας με ένα από τα καλύτερα  ελληνικά Sauvignon blanc, αυτό του Καριπίδη και πραγματικά όλα ήταν τέλεια. Στο τέλος μας έφεραν την περίφημη πορτοκαλόπιτα της κας Αγγελικής και ήπιαμε ένα καραφάκι Μπέλλα, ένα εξαιρετικό τσίπουρο από το Σουφλί. Ο Γρηγόρης που είναι ο υπεύθυνος του εστιατορίου μας κέρασε και ένα απόσταγμα μαστίχας που είχε απίστευτα αρώματα.

Όταν ήρθε ο λογαριασμός πληρώσαμε για δύο αντί για 4 που φάγαμε, μας αποχαιρέτησαν με το χαμόγελο στα χείλη και ανταλάξαμε υπόσχεση πως θα ξαναβρεθούμε λίαν συντόμως.

Έτσι πήραμεμε την παλιά εθνική οδό – μην πέσουμε σε κανά αλκοτέστ που λέει ο λόγος- και σε 40 λεπτά φτάσαμε στο «ΣΗΜΑΝΤΡΟΝ».

Το ξενοδοχείον «ΣΗΜΑΝΤΡΟΝ» βρίσκεται στο δήμο Διακοπτού και είναι ο ορισμός του πραγματικού λόγου που κάνει κάποιος μία απόδραση τριημέρου.

Με το που το βλέπεις ξεκουράζεσαι.

Θέλεις η αρχοντιά του με το συνδυασμό που σου δίνει το πάντρεμα πέτρας και ξύλου, θέλεις η αυθεντικότητα του, θέλεις η τοποθεσία του, σου δίνουν κατευθείαν την αίσθηση ότι κάτι σπουδαίο συμβαίνει εδώ.

Η οικογένεια  του Νίκου & της Κατερίνας Κοντάκη έφερε από την Κρήτη τα μυστικά της φιλοξενίας και τα δίνουν απλόχερα στους επισκέπτες του ξενοδοχείου.

Αφού παραλάβαμε το κλειδί του δωματίου “ρίξαμε” έναν  υπνάκο για να γεμίσουμε τις μπαταρίες. Βλέπετε το βράδυ θα  συναντούσαμε τον φίλο μου οινολόγο Στέλιο Τσίρη και τον Στράτο Μαμαλούγκο που ανήκουν στη οινική ομάδα του κτήματος του Μεγάλου Σπηλαίου.

Στις 9 λοιπόν στο Prive χώρο του ξενοδοχείου είχαμε διοργανώσει μια …μικρή αποθέωση των γλυκών μας αισθήσεων.

Στην παρέα μας ήταν ο Νικος και η Κατερίνα Κοντάκη ο Δήμαρχος του Διακοπτού Τάκης Βασιλείου μετά συζύγου, καθώς και δύο φίλοι μας somellier η Ελένη Κατσιρμά και ο Βασίλης Ρεμιγιάκης.

Το σχέδιο ήταν απλό. Το ξενοδοχείο έβαζε τα γλυκά (μηλόπιτα, καρυδόπιτα, κρεμ μπρυλέ, τάρτες φρούτων, σοκολατόπιτα καθώς και φρούτα εποχής ) και εμείς τα κρασιά(Moschatto D’asti Saracco, Braghetto Gatti, Prosecco Nino Franco, Gewursraminer Δύο φίλοι, Μοσχάτο Γλυκό Χατζηγεωργίου και τα καινούργια εξαιρετικά κρασιά που φτιάχνει ο Στέλιος Τσίρης το ημιαφρώδες Deus και την Μαυροδάφνη Grand Reserve της Cavino.

Το σχέδιο ήταν τόσο απλό που από τον Παράδεισο πήγαμε στην …κόλαση και  αντιστρόφως.

Ζήσαμε μια μοναδική εμπειρία που σας εύχομαι να την ζήσετε και σεις.

Στο τέλος προσπαθήσαμε να διορθώσουμε τα αδιόρθωτα πίνοντας ένα απόσταγμα παλαιωθέν του Παρπαρούση.

Η συγκινητική αυτή προσπάθεια μου θύμισε κάποιον που τρώει 2 κιλά παϊδάκια μόνος του και μετά πίνει coca light γιατί κάνει δίαιτα.

Πριν πάμε για ύπνο δώσαμε η ίδια παρέα ραντεβού για το επόμενο βράδυ στο εστιατόριο του ξενοδοχείου και με το Στέλιο και τον Στράτο ραντεβού πρωϊνό για να επισκεφτούμε τους αμπελώνες του Μεγάλου Σπηλαίου.

Σάββατο

Αφού πήραμε ένα λιτό – όσο γίνεται –  πρωϊνό στον μπουφέ του ξενοδοχείου  ξεκινήσαμε για να επισκεφτούμε τους αμπελώνες του Μεγάλου Σπηλαίου.

Οδηγήσαμε σιγά -σιγά απολαμβάνοντας την διαδρομή  προς τα Καλάβρυτα, καθώς ο δρόμος είναι μες στις στροφές  και δεν υπήρχε λόγος βιασύνης.

Λίγο πριν το μοναστήρι του Μεγάλου Σπηλαίου κάναμε δεξιά σε ένα ιδιωτικό χωματόδρομο και συνεχίσαμε με ταχύτητα ποδηλάτου για να μην βρεί το αμάξι στο έδαφος.

Σταματήσαμε σ’ ένα ξέφωτο και βγάλαμε φωτογραφίες. Το θέαμα ήταν μοναδικό και ενώ βρισκόμασταν σε υψόμετρο 850μ δεν το καταλαβαίναμε γιατί ο αμπελώνας είναι σχεδόν οριζόντιος και σε ξεγελάει.

Έχω επισκεφτεί πάρα πολλούς αμπελώνες και πραγματικά ήμουν εντυπωσιασμένος με το θέαμα που έβλεπα. Με την συζήτηση που κάνουμε με τον Τσίρη, μάθαμε ότι ο ενιαίος αμπελώνας είναι 100 στρεμμάτων και περιλαμβάνει τις εξής λευκές ποικιλίες: Λαγόρθι, Ασύρτικο, Riesling, Ροδίτη Μαύρο Καλαβρυτινό , Cabernet Franc, Cabernet Sauvignon, Syrah, Ξηρή Μαυροδάφνη και Merlot στις ερυθρές ποικιλίες.

Δίπλα στο αμπελώνα υπάρχει ένα πανέμορφο εγκατελειμένο  πέτρινο κτίσμα 200 ετών. Στο κτίσμα αυτό υπάρχει ένα παράθυρο που βλέπεις όλο τον αμπελώνα και είναι ίσως το πιο όμορφο ελληνικό οινικό παράθυρο της Ελλάδας!

Από ένα σημείο του κτήματος η ματιά χάνεται στον ορίζοντα καθώς μπορείς να δεις όλο τον Βουραϊκό κόλπο.

Μετά την περιείγηση στον αμπελώνα πήραμε τον δρόμο προς το Διακοπτό και επισκεφθήκαμε το οινοποιείο Τετράμυθος. Εκεί μας υποδέχθηκε ο Παναγιώτης ο οινολόγος του κτήματος ο οποίος μας κέρδισε από την πρώτη στιγμή. Ό Παναγιώτης έχει σπουδάσει στην Αυστραλία και έχοντας κάνει το αγροτικό του εκεί, γύρισε στα πάτρια εδάφη για να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Έτσι εδώ και μια δεκαετία ασχολείται οινολογικά με την περιοχή της Πελλοπονήσου  και ειδικά της Αιγειαλείας. Το οινοποιείο είναι πραγματικά κουκλίστικο και μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα τόσο για όσους έχουν όρεξη για δουλειά όσο και όσους δεν έχουν…

Δεν είναι τυχαίο ότι το οινοποιείο αυτό είχε καεί ολοσχερώς και ξαναφτιάχτηκε σε 6 μόνο μήνες!

Αφού μας ξενάγησε πρώτα  στο χώρο της οινοποίησης μας εξήγησε ο Παναγιώτης με ποια σειρά γίνεται αυτή στο κτήμα. Αφού είδαμε την εντυπωσιακή συλλογή από  καράφες, ποτήρια και γενικά αξεσουάρ κρασιού του κτήματος και είχε έρθει η μεγάλη στιγμή. Η στιγμή της δοκιμασίας των κρασιών του Τετράμυθου.

Δοκιμάσαμε όλη την σειρά των κρασιών του κτήματος και διαπιστώσαμε με χαρά ότι χρόνο με τον χρόνο, η οινοποιία Τετράμυθος βάζει όλο και πιο ψηλά τον πήχυ.

Προσωπικά ξεχώρισα το κρασί Μαύρο Καλαβρυτινό γιατί είναι μια τεράστια προσπάθεια για την διάσωση και διάδοση αυτής της τοπικής ποικιλίας της αιγειαλείας.

Μετά την γευσιγνωσία επιστρέψαμε

Είχε νυχτώσει όταν πήγαμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου.

Σήμερα θα δοκιμάζαμε πουλερικά -κοτόπουλο, πάπια με πορτοκάλι κα – και  μεγάλα κόκκινα κρασιά του κτήματος Μέγα Σπήλαιο.

Ο Στέλιος είχε φέρει τα τρία κρασιά του κτήματος (cabernet, syrah και μαύρο καλαβρυτινό με ξηρή μαυροδάφνη) σε τρεις χρονιές κάθετες σε magnum φιάλες από τις χρονιές του 2004, 2005 και 2006.

Δεν είναι υπερβολή ότι ξεχάσαμε τις οικονομικές κρίσεις  και τις μιζέριες της εποχής μας αφού ταξιδέψαμε σε άλλη εποχή και διάσταση.

Το υπέροχο δείπνο μας έκλεισε με ένα μοναδικό τρόπο. Γράψαμε τα ονόματα μας με ανεξίτηλο μαρκαδόρο σε ένα μπουκάλι τριών λίτρων, καθώς και την ημερομηνία του συμβάντος και υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας ότι θα το κάνουμε το δείπνο αυτό ετησίως, στην ίδια ημερομηνία.

ΚΥΡΙΑΚΗ

Η Κυριακή ήταν η ημέρα της επιστροφής. Μετά από ένα χαλαρό ξύπνημα πήραμε το πρωϊνό μας στην ηλιόλουστη και καταπράσινη έκταση που αποτελεί τον κήπο του ξενοδοχείου μας και με βαριά καρδιά αρχίσαμε να μετράμε αντίστροφα τα χιλιόμετρα της επιστροφής.

Σε όλη την διαδρομή σκεφτόμαστε την υπόσχεση που είχαμε δώσει για την επανάληψη του απίστευτου αυτού διημέρου.

Να είσαστε σίγουροι ότι θα την κρατήσουμε.